Gisteren was ik op cursus. En ik heb veel geleerd. Ook over mezelf en dat was best even slikken af en toe. Ik kwam er (weer eens) achter dat ik perfectionistisch ben. Ik wil dingen graag goed doen. Daar is op zich niets mis mee, maar mijn valkuil is dus perfectionisme. Weet je waarom me dit niet helpt, maar in de weg zit? Het verlamt. Het belemmert mij om nieuwe dingen te proberen en het roept angst op, want stel dat het niet goed genoeg is?
Een valkuil is een goede eigenschap in een overdreven variant. De eigenschap is ‘gedegen’ of ‘nauwkeurig’ en de valkuil is ‘perfectionistisch’ en ‘pietluttig’. Die valkuil brengt je in een kramp, waardoor je minder goed functioneert en je je ook minder goed voelt.
GOED is goed genoeg
Ik heb dus ontdekt dat ‘goed’ goed genoeg is. Dat je in je leven voortdurend leert en dat niemand als deskundige of topsporter wordt geboren. Je moet leren, met vallen en opstaan. Pas als je oefent en leert van ‘fouten’ kom je verder. Hoe simpel kan het zijn. Iemand die perfectionistisch is wil graag direct deskundig zijn, maar het vallen en opstaan overslaan. Dat kan natuurlijk niet.
Waarom ben je eigenlijk perfectionistisch? Ik denk omdat je bang bent om fouten te maken en daarop afgewezen te worden. Je hebt behoefte aan veiligheid en acceptatie. En acceptatie zou niet mogen afhangen van je prestaties maar van wie je bent als persoon.
Leren door doen
Het gebeurt dat perfectionisten hun boel niet voor elkaar hebben, ondanks hun hang naar perfectie. Ze werken hard, maar hebben toch een rommelig bureau of een ongeorganiseerd archief. Ze zijn namelijk eindeloos aan het broeden op het perfecte systeem. Actie blijft uit. En omdat het perfecte systeem voor opruimen niet ontstaat in je hoofd, maar ter plekke door het uit te proberen en in de tijd aan te passen, moet je gewoon beginnen. Dat kan spannend zijn, want het is nog niet perfect. En misschien wordt het dat ook nooit. Is dat erg? Ik heb geleerd dat dat mag! Natuurlijk wist ik dat allang, maar toch. Soms heb je het nodig om dingen vaker te horen. En dan ineens, misschien wel veel later, valt het kwartje.
Ik heb het plan om binnenkort iets nieuws te starten. Spannend. Ik ga het leren en ik wil er goed in worden, maar dat heeft dus tijd en oefening nodig.
Herken jij je hier in? Baal je van je perfectionisme en daardoor angst voor het nieuwe en onbekende? Verlang je naar verandering, maar durf je het niet op te pakken? Misschien gaat het beter als er iemand meedenkt en je helpt stappen te zetten. Wat is het ergste wat er kan gebeuren?
