Een paar weken geleden schreef ik een stuk over de interne verhuizing die ik van plan was te gaan doen. We hadden jarenlang niets veranderd aan de slaapkamer van onze zoon, omdat we dachten dat dat het beste was. Op advies van een deskundige persoon van de instelling waar onze zoon woont hebben we het toch gedaan. Hij vertelde mij dat onze zoon (met autisme en verstandelijke beperking) niet hing aan de vaste plek, maar aan de betrouwbare mensen die er wonen. En zo zijn we toch, na acht jaar, aan het werk gegaan. Best spannend.
Wat is er gebeurd?
Al lang liep ik rond met ideeën hoe het anders kon in ons huis. We woonden eerst met 5 en nu nog met 3 personen en de ruimte was niet helemaal eerlijk verdeeld. Onze zoon slaapt eenmaal per maand bij ons thuis en onze oudste dochter nog minder. Een logeerplek is dan prima. Na de ‘toestemming’ van buiten durfde ik plannen te maken. Mijn man is van de actie, dus al snel gingen we bespreken hoe het moest worden. We hebben wat gemeten en overlegd en zijn vrij snel gaan leegmaken, sjouwen en opbouwen. Er moesten wat dingen worden afgevoerd om ruimte te maken en hij schroefde alles uit elkaar. Vervolgens moesten we zaken afvoeren. Het bleek dat ik daar nog wel wat moeite mee had. Het was nog best goed/bruikbaar/leuk. Mijn man dreef de spot met mij en zei dat ik als organizer beter moest weten. Mmm. Niets menselijks is mij vreemd. Maar ik heb geluisterd naar goed advies.
Te min voor de kringloop
Een paar dingen die we bij de kringloopwinkel brachten werden afgewezen. Het was te vlekkerig, uit elkaar gehaald, te ouderwets. We verschilden dus duidelijk van mening over de waarde van die spullen. Dat zie ik ook bij cliënten die ook meer waarde toekennen aan ‘oude’ spullen dan hun kinderen bijvoorbeeld. We zijn vervolgens dus maar naar de gemeentestort gereden om de restanten van een bureau, stoel en kast te brengen. Nou ja, nu het weg is, ben ik ook wel blij.
Ging het zoals verwacht?
Afgelopen weekend is onze zoon thuis geweest. Zaterdagmiddag kwam hij thuis. Na wat drinken heb ik hem verteld dat we boven wat veranderd hadden en dat ik hem dat zou laten zien. Hij ging mee naar zijn oude kamer. Hij keek rond en herkende de dingen die nog hetzelfde waren gebleven. Ik zei zelf al ‘Waar is je bed nou gebleven?’ Vervolgens heb ik hem meegenomen naar het kleinere kamertje en laten zien waar zijn bed was. Ook stonden al zijn boeken, puzzels, cd’s en knuffels in de nieuwe kamer. Wel op een andere plaats en in een nieuwe kast, maar dat vond hij geen probleem. Ik heb alles laten zien en uitgelegd waar wat lag. Je zag hem de nieuwe situatie ‘scannen’. Na het aanzetten van een cd heb ik hem daar even gelaten en hij vond het prima. Vervolgens heeft hij ’s nachts heerlijk geslapen en leek het alsof er nooit iets veranderd was.
Toestemming
Soms heb je dus toestemming nodig om iets te veranderen. Van een deskundige, je partner of kind, maar vooral ook van jezelf. Wanneer mag je dingen wegdoen? Ik zie ouders worstelen met het bewaren van tekeningen en knutselwerkjes. Of volwassenen met hun te kleine kleding, de boeken van hun overleden man of die dure hobbyspullen die nooit gebruikt worden. Veel wordt bewaard, omdat een ander verdrietig, boos of teleurgesteld zou worden als je dat weg doet. Tenminste, dat denk je. Maar, als je alles nog tien jaar laat liggen, verandert er niets. Je gaat die kleding niet meer dragen, ook al val je 10 kg af. Die hobby interesseert je allang niet meer, dus je gaat het niet meer doen. Geef jezelf toestemming om er afscheid van te nemen.
Waar laat ik het dan?
Als je een goede plek hebt om je spullen te brengen, helpt dat heel erg. Maar, zoek niet te lang. Veel mensen verwachten nog geld te kunnen verdienen met verkoop. Dat kan, maar het kost ook veel tijd en geduld en je blijft altijd met een deel zitten. Geef jezelf dus ook toestemming om het onder de prijs te verkopen of gratis weg te geven. Hoe jammer ook dat je financieel verlies lijdt op spullen.
Het komt er gewoon nooit van
Blijf je hangen in nadenken, plannen maken en praten? Is er altijd wel een reden waarom er niets gebeurt? Heb je iemand nodig om tot actie te komen? Die persoon kan ik voor je zijn. Zelf werk ik ook beter en harder met iemand naast me. Dat is niet gek, maar zo werkt het soms gewoon. En misschien heb je al snel de smaak zo te pakken dat ik niet meer nodig ben. Ik hoor graag van je.
