‘Dat bewaar ik voor de kinderen’

Spullen bewaren voor de (klein)kinderen. Waarom eigenlijk?

‘Die tent gaat niet weg. Hij is nog zo goed en compleet.  Waarschijnlijk ga ik hem zelf niet meer gebruiken, maar de kinderen vonden kamperen altijd zo leuk. Ik bewaar de tent voor hen.’

Of: ‘Mijn kinderboeken bewaar ik nog. Ik hoopte dat mijn kinderen ze zouden gaan lezen, maar dat is niet gebeurd. Nu bewaar ik ze voor de kleinkinderen. Het is toch zonde om weg te doen?’

Zomaar wat voorbeelden uit de praktijk. Spullen die je bewaart, omdat je er zelf zoveel plezier aan had en dat anderen ook gunt! En hoe mooi zou het zijn, als jouw spullen nog van pas komen. Heel herkenbaar. Ook ik heb mijn kinderboeken bewaard en na een tijdje de meeste maar weggegeven omdat niemand ze las. Dat deed even pijn, maar bewaren tegen beter weten in voelde ook niet goed. Ik heb mijn kinderen wel meegegeven hoe belangrijk lezen voor mij is. En dat was wat ik beoogde.

Soms willen mensen hun servies of muziekcollectie nalaten aan hun kinderen; zo compleet en onbeschadigd mogelijk en de kinderen willen het helemaal niet. Of sierraden, boeken, kunst, antiek. Noem maar op.

Veel twintigers en dertigers hechten niet zo aan spullen als de oudere generatie. Ze delen of lenen meer en kopen tweedehands. Zij zijn voorzien van de dingen die ze nodig hebben en wachten niet op extra huisraad of oude spullen. 

Boeken, speelgoed, servies, muziek of wat dan ook is tijdgebonden. Er zit een houdbaarheidsdatum aan en ook aan de waarde die je eraan hecht. Ga je echt kritisch kijken, dan is er veel wat jou bij nader inzien ook niet veel meer doet. Maar dat weet je pas als je dingen gaat onderzoeken. Zo kun je ook schatten tegenkomen die je met groot plezier een ereplaats gunt en waar je kinderen wel blij mee zijn.

Soms lijkt het veiliger om niet te kiezen. Dan kun je ook geen (onherroepelijke) fouten maken. Dan houd je alle opties open, voor de zekerheid. Dan kun je alle kanten nog op. Denk je. Het bijzondere is alleen dat je, door alles vast te houden, juist níet alle kanten op kunt. Je blijft eigenlijk staan tussen al je opties en je weegt af wat je wel of niet wilt. Al die oude dingen blijven aan je trekken, je aandacht opeisen en je gevoelens beïnvloeden. Je blijft twijfelen.

Wat zou je echt willen als niemand keek of er iets van vond? Is dat bewaren voor de kinderen eigenlijk een smoes?

Beslissingen nemen kost tijd en energie. Je komt jezelf tegen. Soms komt je halve leven, of dat van anderen, langs. Dat kan confronterend zijn. Maar het biedt ook mogelijkheden.

Als jijzelf bijvoorbeeld die tent wegdoet, hoeven je kinderen je niet teleur te stellen door hem te weigeren. Want, zeg eens eerlijk, hoe groot is de kans dat ze hem willen? Vraag het ze en als ze niet willen is dat oké. Het is jouw tent. Niet die van hen. Je legt hen niets op en je bevrijdt hen en jezelf van dit ‘probleem’. En als je dit probleem kwijt bent heb je ruimte in je huis. Misschien vinden je kinderen kamperen geweldig, maar op hun eigen manier.

Doe weg wat kapot, incompleet, vuil, onbekend of niet leuk is. Blijf niet zoeken naar ontbrekende onderdeeltjes om het vervolgens compleet te kunnen afvoeren. Kies waar je je energie in steekt. Besteedt aandacht aan de dingen die de moeite waard zijn. Geniet van wat je wilt bewaren.

Voel jij je geremd door al je spullen, ben je onrustig en weet je niet meer wat je ermee wilt? Ik kan je helpen door met je te praten en door je spullen heen te gaan. Als denkend en pratend kom je soms tot conclusies waar je mee verder kunt. Een professional organizer is praktisch en denkt niet alleen mee, maar helpt je ook met het uitzoeken van spullen, het sorteren, het kiezen of het parkeren van zaken. Een vrijblijvend gesprek kan altijd. Ik hoor graag van je.

Misschien vind je dit ook interessant: Wat bewaar jij allemaal?