Een doos voor al die spulletjes die het verdienen bewaard en gekoesterd te worden. Een goed idee? Maak een mooie doos en bewaar je kaartjes, foto’s, brieven, dagboek of poëziealbum.
Volle doos? Selecteer alles en kijk of er iets weg mag wat nu minder interessant is dan jaren geleden. Zo houd je het bij 1 doos.
In de afgelopen week hebben mijn man en ik samen de bergruimte op zolder opgeruimd. Met een verhuizing in zicht wil je alles een keer uitgezocht hebben. Het viel ons niet tegen hoe het ging, maar een paar dingen gaven ons toch enige keuzestress.
Een paar weken geleden schreef ik een stuk over de interne verhuizing die ik van plan was te gaan doen. We hadden jarenlang niets veranderd aan de slaapkamer van onze zoon, omdat we dachten dat dat het beste was. Op advies van een deskundige persoon van de instelling waar onze zoon woont hebben we het toch gedaan. Hij vertelde mij dat onze zoon (met autisme en verstandelijke beperking) niet hing aan de vaste plek, maar aan de betrouwbare mensen die er wonen. En zo zijn we toch, na acht jaar, aan het werk gegaan. Best spannend.LEES VERDER
Spullen bewaren voor de (klein)kinderen. Waarom eigenlijk?
‘Die tent gaat niet weg. Hij is nog zo goed en compleet. Waarschijnlijk ga ik hem zelf niet meer gebruiken, maar de kinderen vonden kamperen altijd zo leuk. Ik bewaar de tent voor hen.’
Of: ‘Mijn kinderboeken bewaar ik nog. Ik hoopte dat mijn kinderen ze zouden gaan lezen, maar dat is niet gebeurd. Nu bewaar ik ze voor de kleinkinderen. Het is toch zonde om weg te doen?’
Je kijkt in het rond en ziet van alles liggen wat je niet bevalt. Dingen die niet in de woonkamer horen, maar in de schuur of op een van de slaapkamers. Kranten, speelgoed of kleding. Ramen die nodig gelapt moeten worden. Stofvlokken en kruimels. Het is zoveel. Waar moet je beginnen en hoe voorkom je dat je alles alleen doet?LEES VERDER
Wie kent dat niet? ’s Morgens heb je het druk. Ontbijten, kinderen naar school helpen, de container aan straat zetten, de kat voeren, de krant lezen, met een schuin oog je mail even bekijken. En dan, snel de deur uit. Geen tijd om dingen netjes achter te laten en je holt zo weg. Als je ’s avonds thuis komt moet je eerst opruimen voor je kunt gaan koken en eten. Je plakt vast aan de vloer omdat die limonadebeker vanochtend omviel en je geen tijd had om daar wat aan te doen. De irritaties borrelen al op…
Mijn dochter van 12 is dit jaar begonnen in de brugklas. Ze heeft het druk! Ze heeft veel huiswerk en verzuchtte al in het begin van het jaar vaak dat ze nergens meer tijd voor had. Huiswerk maken aan het eind van de dag bleek niet zo effectief en plannen over een langere periode viel ook niet mee. Soms kwam er een activiteit tussen en liep de planning anders. Dan moet je vooruit kunnen denken. En dat is lastig! We hebben samen geprobeerd structuur en orde aan te brengen, want als dat ontbreekt ligt paniek op de loer.
‘Autist’ is een van de meest gebruikte scheldwoorden, las ik in de week van het pesten in de krant. Wat vreselijk, terwijl iemand met autisme vaak een mooi, eerlijk en oprecht persoon is met veel positieve eigenschappen, maar die het ook moeilijk kan hebben met de wereld waarin hij* leeft.
Er zijn veel meningen en ideeën over autisme. Sommige zijn waar en andere slaan nergens op. Het is wel een feit dat het leven van iemand met autisme niet makkelijk is. Niet voor hemzelf en niet voor zijn omgeving. En iedereen is anders! Denk daarom nooit: oh, autisme! Dat ken ik wel. Want geen mens is gelijk en dat geldt voor bijna alle aspecten van het autisme.
Veel kinderen denken op die manier over hun ouders, omdat ze dat zo gewend zijn. ‘Daar ben jij toch voor?’ Het voelt voor een ouder niet goed, omdat er een soort minachting in doorklinkt. Maar als jij altijd alles doet voor je kind, heb je het er dan niet zelf naar gemaakt?
Kinderen eten, slapen en spelen in hetzelfde huis als waar jij eet, slaapt en werkt. Waarom zouden ouders alles moeten doen, iedereen zijn aandeel kan leveren?
