Leven in de toekomst. Je leven van nu is niet hoe je het wilt, maar later komt alles goed. Ik hoor dan: ‘Als ik mijn leven weer op orde heb, dan ga ik …’ En dat is dan alle boeken lezen, lekker in de tuin zitten, iets leuks maken van alle knutselmaterialen, uitstapjes maken, tijd doorbrengen met vrienden of kleinkinderen. Al die dingen waar het nu niet van komt.
Een doos voor al die spulletjes die het verdienen bewaard en gekoesterd te worden. Een goed idee? Maak een mooie doos en bewaar je kaartjes, foto’s, brieven, dagboek of poëziealbum.
Volle doos? Selecteer alles en kijk of er iets weg mag wat nu minder interessant is dan jaren geleden. Zo houd je het bij 1 doos.
Brieven, mails, aantekeningenboekjes, flyers, vakantiefolders, foto’s, tekeningen, speelgoed, gadgets: allemaal spullen die je kunnen herinneren aan dingen van vroeger, zoals je kindertijd, een excursie, een vakantie, je gebroken been, je diploma-uitreiking, je eerste optreden, je studietijd en je werkervaring. Een compleet archief!
Als ik bij mensen thuis ben verwonder ik me soms over de geschiedenis die we allemaal hebben. Wat heb je veel gedaan, bereikt en beleefd in je leven! En wat levert dat veel papieren en spullen op.
Sommige mensen zijn erg bang om dingen te vergeten en bewaren daarom alles! En vaak ook erg gedetailleerd. Als een archivaris brengen ze hun hele leven in kaart en ze zouden in principe hun eigen biografie kunnen schrijven.
Vorig jaar keek ik naar de serie Consumed op Netflix. Het ging over mensen met extreme hoeveelheden spullen en vaak in combinatie met chaos in huis. Er waren allerlei oorzaken aan te wijzen waarom het zover gekomen was. Wat me vooral schokte was dat de spullen soms belangrijker waren dan de mensen in huis. Dat de verantwoordelijke niet of slechts heel moeizaam bereid was spullen op te geven in het belang van zijn of haar huisgenoot. Relaties leden daaronder.
Regelmatig bekent iemand me dit, bijna met het schaamrood op de kaken. ‘Ik bewaar wel heel veel.’ Het klinkt als iets vies, iets wat je niet hoort te doen en stiekem toch doet.
Wie heeft gezegd dat dat niet mag? Is er een soort rommel-politie die in de gaten houdt of je niet te veel bewaart en wel genoeg weggooit? Eerlijk gezegd schrik ik er soms van. Als professional organizer ben ik de eerste om te beamen dat opruimen en wegdoen van overbodige spullen ruimte geeft en dat het ordenen van chaos heel veel met je doet. Absoluut.
Maar als we (lees: organizers) mensen het idee geven dat het hebben van veel spullen een soort ‘doodzonde’ is, schieten we ons doel voorbij.LEES VERDER
In de afgelopen week hebben mijn man en ik samen de bergruimte op zolder opgeruimd. Met een verhuizing in zicht wil je alles een keer uitgezocht hebben. Het viel ons niet tegen hoe het ging, maar een paar dingen gaven ons toch enige keuzestress.
Een paar weken geleden schreef ik een stuk over de interne verhuizing die ik van plan was te gaan doen. We hadden jarenlang niets veranderd aan de slaapkamer van onze zoon, omdat we dachten dat dat het beste was. Op advies van een deskundige persoon van de instelling waar onze zoon woont hebben we het toch gedaan. Hij vertelde mij dat onze zoon (met autisme en verstandelijke beperking) niet hing aan de vaste plek, maar aan de betrouwbare mensen die er wonen. En zo zijn we toch, na acht jaar, aan het werk gegaan. Best spannend.LEES VERDER
Zijn jouw kinderen de deur uit, of in ieder geval bijna? Vind jij het ook zo moeilijk om iets te veranderen aan de inrichting van hun kamer of hun kamer zelfs een andere bestemming te geven? Ben je bang om dingen te veranderen, omdat je denkt iemand te kwetsen of tekort te doen? Ik wel. Het gaat bij mij om de slaapkamer van onze zoon.
Spullen bewaren voor de (klein)kinderen. Waarom eigenlijk?
‘Die tent gaat niet weg. Hij is nog zo goed en compleet. Waarschijnlijk ga ik hem zelf niet meer gebruiken, maar de kinderen vonden kamperen altijd zo leuk. Ik bewaar de tent voor hen.’
Of: ‘Mijn kinderboeken bewaar ik nog. Ik hoopte dat mijn kinderen ze zouden gaan lezen, maar dat is niet gebeurd. Nu bewaar ik ze voor de kleinkinderen. Het is toch zonde om weg te doen?’
De laatste tijd ben ik vaak bij mijn cliënten bezig met het opschonen van hun administratie, boeken en tijdschriften. Een klus waar veel mensen tegenop zien. Het is niet leuk, het kost veel energie en het levert ook niet direct grote ruimtewinst op. Ik merk dat de meeste mensen best zelf hun rekeningen, brieven en polissen kunnen uitzoeken. Maar, soms zit er iets tussen wat ingewikkeld is, of emoties oproept waardoor het opruimen stagneert. En dan helpt het als er iemand naast je zit die in noodgevallen kan helpen of meedenken.LEES VERDER
